Wednesday, November 28, 2012

समयको मागलाई सम्बोधन गर

प्रिय सिर्जन,
लाख लाख सम्झना र समर्पणका पुष्पगुच्छाहरु स्वीकार गर ल...!
अनेकौँ प्रश्नहरु मनमा उत्पन्न भए तिमीले कोरेको पत्र पढ्दा । सिर्जन, तिमी त आजभोलि सहरका गल्लीगल्लीमा हराएका रहेछौै । सहरबाट तिमीले कोरेको पत्र मेरो हातसम्म पर्न पनि कति गाह्रो हुन थालेछ, र त आज थाहा पाएँ तिमी मबाट कति टाढा पुगिसकेका रहेछौ । मैले त ठानेकी थिएँ, तिमी मेरै नजिक छौ अर्थात् मेरै आसपास तर यो त मेरो कल्पनामात्र पो रहेछ...!

हुन त, तिमीले हाम्रो प्रेमका बारेमा पत्रिकामा नै प्रश्न उठाएर पत्र नै प्रकाशित गरेका रहेछौ तर पनि मैले तिम्रो पत्र ढिलोमात्र प्राप्त गरेँ । तिमीलाई आफ्नो ठानेकी थिएँ तर तिमी त आज मेरोभन्दा पनि धेरै पर आफ्ना आफन्तको पो हुन पुगेछौ ।

सुनेकी थिएँ, तिमी आजभोलि आफ्ना आफन्त तथा सहयोगीका लागि मात्र काम गर्न थालेका छौ, मलाई विश्वास थिएन किनकी मलाई लाग्थ्यो, मेरो सिर्जन म देखि टाढा हुनै सक्दैन । मेरो सिर्जनले कदापि पनि ती वाचाहरु भुल्न सक्दैन, जो दुनियाँका सामु मेरा निम्ति गरेको थियो । तर आज सब यी मेरा दिवास्वप्नमात्र हुन पुगेका छन् । सारा वाचाहरु आज बालुवामा पानीसरी भएका छन् । किन हो कुन्नि आजभोलि तिमीलाई म आफ्नो सिर्जन भन्न पनि लाज लागेर आउन थालेको छ । ‘तिमी कुन दुनियाँमा फस्यौ ?’ यो सोध्न मन छ । केवल यही सोध्नका निम्ति मात्र यो पत्र कोर्ने चेष्टामा कलमहरु दौडिँदा मनलाई बाँधेर भावनामा बग्न पुगेकी हुँ ।

तिमी ठान्दा हौ, अझ पनि यो सिर्जना मेरो मोहजालबाट उम्किन सकेकी छैन र सक्ने पनि छैन तर तिमी यो झूटो कल्पनामात्र गरिरहेका छौ किनकि म समयलाई मूल्याङ्कन गरी हिँड्न सिक्ने नारी हुँ, तिमीले नै मलाई यति सक्षम बनाएका हौ र तिमीले बनाएकी सिर्जना आज तिम्रै विरूद्ध बोल्न आवाज ओकलिरहेकी छ । असत्यका विरूद्ध तिमीले नै बोल्न सिकाएका हौ मलाई तर आज त्यही बोली तिम्रो विरूद्ध बोलिरहेकी छु । तिमीलाई दुःख पनि लाग्दो हो, आज यसरी तिम्रै प्रेमिकाले तिम्रै विरूद्धमा आवाज ओकलिरहेकी छ । यो मेरो बाध्यता हो । तिमीले ती वाचा÷कसमहरु भुल्नसके पनि म तिमीले गरेका वाचा÷कसमहरु भुल्न सकेकी छैन र भुल्ने पनि छैन ।

हिजोमात्र ती बूढीआमा भेट भएकी थिइन् र सोध्दै थिइन्– तेरो सिर्जनले आजभोलि के गरिरहेको छ ? म अवाक् भएँ, के जवाफ दिँऊ ? राम्रो या नराम्रो...! मैले केही बोल्न सकिनँ, किनकि म तिम्री प्रेमिका न हुँ । राम्रो पनि त भन्न सकिनँ, किनकि ती बूढीआमासँग पनि तिमीले वाचा गरेका थियौ । हामीसँगै हाम्रो प्रेमलाई सफल पार्न तिमीले वाचा खाएका थियौ । तर आज तिमी ती सबै वाचा भुलेको बेला म कसरी ती बूढीआमाको विश्वासको धागोलाई चुँडाउन सक्थेँ र जसरी तिमीले चुँडाएका छौ । 

आज तिमी जनताको संविधान बनाउन भनेर गएको पनि त चार वर्षले नेटो काट्ने तरखर गर्दैछ । तर तिमी जुन वाचा गरेर गएका थियौ, त्यो पूरा गर्न त कता हो कता तिमी आफ्ना स्वार्थहरु पूरा गर्ने तर्खरमा पो लागेको सुन्दा आज अचम्म लागिरहेको छ मलाई ! सँगै लडेर आएका साथीहरुलाई तिमीले भुलेको देख्दा मन कताकता अमिलो हुन थालेको छ । सिर्जन, तिमीले ती सहिदका सपनाहरु साकार पार्नुपर्ने थियो तर तिमी त आफ्नो स्वार्थका निम्ति आफ्ना आसेपासेहरुको झुन्ड खडा गर्दै हिँडेका छौ...! 

सिर्जन, हाम्रो प्रेम त सिद्धान्तको आडमा लगाइएको थियो होइन र ? तर तिमीले त्यही सिद्धान्तलाई बिर्संदै दक्षिणपन्थी भासमा फस्दा कसरी हाम्रो प्रेम सफल हुन सक्छ र ? यो मेरो मात्र प्रश्न होइन, यो सारा हाम्रा प्रेमका साक्षीहरुको मनमा उव्जिएको प्रश्न हो तर तिमीले यी अनेक प्रश्नलाई नै अराजकता ठान्दै हाम्रो प्रेमलाई नै अराजकताको उपजको रुपमा परिभाषित गर्दै गर्दा कसरी अझ पनि म तिम्रो प्रेमको अन्धोभक्त भएर तिम्रो नै आरति उतार्न सक्छु र ?

यहाँ म मात्र होइन, तिमीप्रति अनेकौँ प्रश्नका तरवारहरु खडा भइराखेका छन् । जब तिमीले गरिएका वाचाहरुलाई तोड्यौ, तब तिमीप्रति रहेका सकारात्मक सोचहरु नै सब बेकार लाग्न थालेका छन् । तिमीलाई तिम्रै आफन्तले पनि शङ्काको दायरामा राख्दा म त को नै हुँ र तिम्रो ! खाली एक यात्राको क्रममा भेटिएकी अपरिचित यात्री जसको समान उद्देश्य थियो, समान चाह थियो र समान विचार पनि थियो । तर आज ती समान विचारहरुका कोपिलाहरुलाई तिमीले गोड्ने काम गरेका छौ । हाम्रा उद्देश्यहरु पूरा नहुँदै तिमी बिसाइ मार्न खोजेका छौ तर म त उद्देश्य पूरा नहुँदासम्म यात्रामा हिँडिरहने कठोर कसम खाएर हिँडेकी यात्री न हुँ, अनि थकाइले लखतरान तिमीलाई यो बीचबाटोमा म कति समय नै पर्खिरहन सक्छु र ? केवल दुई पल न हो, ती पलहरु पनि समाप्त भइसके ।

सिर्जन, यो पनि नठान्नु कि म तिमीलाई यो यात्रामा चाहेर भुल्न खोजेकी पनि होइन । यो समयको आवश्यकता बन्न पुगेको छ आज । तिमी पनि समयको मागलाई सम्बोधन गरेर आउँछौ भने म तिम्रै हुनेछु र तिम्रै छु, रहने छु पनि तर तिमी आत्मसमीक्षा त गरेर आउनैपर्छ खाली एक पलको लागि मात्र म तिमीलाई पल्लो मोडमा पर्खिरहने छु । 

बाँकी तिम्रो इच्छामा भर पर्नेछ, हाम्रो भेट हुनेछ या हुनेछैन ! भए पनि कुन मोडमा कसरी हुनेछ, त्यो न मैले नै कल्पना गर्न सक्छु, न तिमी नै कल्पना गर्न सक्छौ । ल त आजलाई बिदा...! तिम्रा धेरैभन्दा धेरै प्रेमपत्रहरु प्राप्त गर्ने प्रतीक्षामा बस्छु म, तिमीले पनि आफ्ना प्रेमपत्रहरुका जवाफ अवश्य पनि पाउने छौ । 

उही तिम्री
प्रेयसी सिर्जना



love letter from unknown . यो पत्र एक अनजान सिर्जनाले मेरो प्रेमपत्र माथि प्रतिक्रिया स्वरुप प्रेशेति गर्नुभएको हो । उहाँलाई म धन्यवाद दिन चाहन्छु ।

व्यक्तिगत स्वार्थमा चलेको देश

राजनीति ः राज्य सञ्चालनको नीति भनेर किताबा पानाहरुमा केरिएका परिभाषाहरुलाई पढेको याद आँउछ । एघार बाह्रमा पढ्दा राजनीतिशास्त्रको विद्यार्थी भएको कारणले पनि मन नलागि नलागी यी परिभाषा हरु घोक्नुपर्ने बाध्याता थियो । पछि राजनीति नगर्ने मान्छे किन चाहियो यो पढाई छाडियो । आज देशको हालत, सम्झँदा राजनीतिले राज्य सञ्चालन गर्ने भन्ने कुराको पत्यार लाग्न छाडेको छ ।

कुनै नीति नै छैन् यतिबेला राज्य सँग नत कानुन नै छ । राज्य कसरी चलेको छ भन्ने प्रश्न सजिलोसँग पाउँछन् नेपाली जनतालले प्रजातन्त्र, लोकतन्त्र र गणतन्त्रको स्वाद चाखेका नेपाली जनताले मनपरितन्त्रको पनि अनुभव लिँदै छन् । यहाँ सिद्धान्तको राजनीति कसले गरेको छ ? कुनै पनि दल र दलका नेताहरुसँग छैन् । मैले नेपालमा रहेका आँफूलाई राजनीतिक दल भन्ने सबै पार्टिलाई राजनीतिक दल भन्न चाहन्न् किनकी उनीहरुसँग राज्य सञ्चालनको नीति मैले देखेको छैन् ।

सरकारमा पुग्ने खेल मात्र राजनीति हो भने माओवादी, काँग्रेस, एमाले, फोरमलगायतका अरु ३० चालिस वटा नीति नै सिद्धान्त नभएका झुण्डहरुलाई राजनीतिक दलको संज्ञा दिन मिल्ला तर राज्य सञ्चालन गर्ने नीतिलाई राजनीति भनिन्छ भने यी भुण्डलाई राजनीतिक दलको उपमा दिँदा शब्द र अक्षरको नै उपहास हुने छ ।  सबैले आँफ्नो स्वार्थको झोली भर्नका लागि खोलेका एनजिओ र आइएनजिओ हुन् अहिलेका नेपालीका दलहरु  । नाम र सिद्धान्तमा एक भएर कार्य अर्काे गर्ने कसरी जनताका प्रतिनिधी पार्टी बन्न सक्छन् । नेपालको वर्तमान हालतको जिम्मेवारी बाँढेर लिनुपर्ने ठाँउमा एकार्कालाई दोषारोपण गरेर पञ्छिन खोज्दै छन् उनीहरु ।

आज राज्य कसरी चलेको छ ? हरेक नेपालीको मनमा उब्जिरहेको प्रश्न हो यो । नेपालमा न त कानुन नै छ, न त कानुको निर्माता नै छ, न त निर्माण गर्ने कुनै छाँटकाँट नै छ । कानुन कार्यान्वयनको वैधता पाएको कुनै निकाय पनि छैन् । कानुन र संविधानको संरक्षकको रुपमा खडा गरिएको राष्ट्रपति छन् तर कानुन नै छैन भनेको उनको के औचित्य । उनले कसको संरक्षण गर्ने ? जनताको संरक्षण गर्ने उनलाई अधिकार नै छैन् । नेपालको यो हविगत आएको छ ।

देश मनपरितन्त्रले चलको छ । व्यक्तिबादी चिन्तन सोचमा निजी मोजका निम्ति चलेको छ । सबैले दलका नेता भनाउँदाहरुले राज्यलाई आफ्नो स्वार्थ अनुकुल परिभाषित गर्दै हिँडेका छन् । उनीहरुको पेवा नै हो जस्तो गरि । आफ्नी आमाले माइतिबाट लिएर आएको दाइजो उनीहरुको लागि यो देश भएको छ । आमाले अशंवन्डा गर्न भुलेर जाँदा यो हरीविजोग भएको छ ।

हामीले हाम्रो पेवा भोटाधिकारको प्रयोग गर्दा हामीले भुल ग¥यौँ सायद यसैको परिणाम हामीले यो विडम्वनाको सामना गरिरहनुपरेको छ । सहमतिकालागि भनेर राष्ट्रपतिले दिएको समयसिमा पनि समाप्त भयो तर सहमतिको नाममा ‘स’ को प्रगतिसमेत भएको छैन् । राष्ट्रपतिले सहमतिको उम्मेद्वार ल्याउन अल्मिेटम दिने अधिकार आँफैमा थिएन् तर पनि दिए यसको कुनै अपव्याख्या नगराँै तर संविधान र संसद नै नभएको अवस्थामा उनले ठूला दललाई सरकार निमार्ण गर्न मान्छेको नाम देउ भनेर माग्दा के यो संवैधानिक थियो ? यो प्रश्न हो उनलाई । यहाँ चार दल मात्र छैनन् । यहाँका जनताले चारदलले दिएको साझा उम्मेद्वारलाई मान्लान भन्ने नै के छ र?

समयको डोरीले घुमाइरहेको नेपालमा के ले राज्य चलेको छ त ? न यो सरकारलाई संविधानसभाको निर्वाचन गराउन कुनै अधिकार नै छ । यसले त संविधान जारि गराउने र संविधान अनुमोदनका लागि अर्काे संसद बनाउनका लागि संसदको निर्वाचन गराउने अधिकार पाएको हो नकी संविधान सभाको पुनःनिर्माणको अधिकार । यहाँ सबै व्यक्ति आँफूलाई नेता भन्नेहरु आँफै मनोमानी ढंगले अधिकार प्रयोग गरिरहेका छन् । यस्तो लाग्छ यो अधिकार उनीहरुकी आमाले माइतीबाट नै ल्याएको पेवा हो ।

के व्यक्तिको चिन्तनले मुलुक चल्न सक्छ ? गुण्डागर्दी माफियाराज, भ्रष्टाचारले चलेको देश आज व्यक्तिको मुढेवल, व्यक्तिवादी चिन्तनले चलेको छ । राज्य राजनीतिले चल्नुपर्ने व्यक्तिगत स्वार्थले चलेको छ । नभएको संविधानको आँफूखुसी व्याख्या हुँदै छ । आँफ्नो दुनो भरिए सबै ठिक अर्काको दुनो तिर दुध सोझिए सबै वेठिक यो कहाँको न्यायोचित विचार हो ?

राष्ट्रिय गान गाउन जान्दैनन फोरम अध्यक्ष यादव

भरतपुर । बुधबार मधेशी जनाधिकार फोरमले जिविस सभाहलमा आयोजना गरेको अन्तक्रिया उद्घाटनका लागि उद्घोषकले राष्ट्र गान गाउन मञ्चमा आसिन केन्द्रीय अध्यक्ष उपेन्द्र यादव सहितका पधाधिकारी तथा उपस्थित सबैलाई आग्रह गर्नसाथ सबैले राष्ट्र गान गाए पनि यादवले गाएनन् । सहभागिले गान गाँउदा गाँउदै विचमा अड्किएपछि उद्घोषकले धन्यवाद भनिहाले ।
अन्य राजनीतिक दलको कार्यक्रममा केही उमेरले पाका कार्यकर्ताहरु देखिए पनि फोरमको कार्यक्रममा सबै युवाहरु थिए । तिनै युवा मध्ये एक जिल्ला सहसचिव उमा लामा पनि एक थिइन । बोल्न केही अकमकिँदै मञ्चमा उक्लिदैँ उनले सूरुमा नै आँफूलाई राजनीतिको र समेत थाहा नभएको बताएर सबैलाई हँसाइन् । मञ्चमा बसेका केन्द्रीय अध्यक्ष समेत मुख छोपेर हाँसे ।
मञ्चमा कार्यक्रम चलिरहँदा अथितिहरु बाहिरिने क्रम चल्यो गर्दै गर्दा मञ्चबाट अध्यक्ष समेत बाहिरिएपछि प्रमुख अतिथि यादव र विशिष्ठ अतिथि विदेशविभाग प्रमुख अर्जून थापामात्र थिए अझ अर्को कुरा यतीवेला उद्घोषक समेत मञ्चमा थिएनन् उनलाई थापाले वाहिर गएर डाकेका थिए ।

Saturday, November 24, 2012

खोज : मानव तस्करीका माफिया





१०८ नेपाली कामदारलाई लिविया लगेर अलपत्र पार्ने धवलागिरि म्यानपावरका तेजप्रकाश पुन हङकङ बसेर मानव तस्करीको सञ्जाल चलाइरहेका छन्। जेबी पुन मगर बाबुराम विश्वकर्मा हङकङबाट फर्केर
धवलागिरि इन्टरनेशनल म्यानपावर सञ्चालक तेजप्रकाश पुन नाताले मेरा ससुरा हुन्। उनले मसहित ३५ जनालाई जनही रु. लाख ८० हजार लिएर जुलाइ २००७ मा मकाउ पुर्याए। त्यहाँ मासिक हजार मकाउ डलरमा निर्माण कम्पनीमा काम गर्नुपर्छ भनिएको थियो। मकाउमा मैले एक वर्ष लुकेर काम गरें। त्यसपछि भिसा समस्याका कारण हामी १२ जनालाई चीनको ग्वाङ्जाउ लगेर एउटा कोठामा तीन महिना राखियो। फेरि मकाउ फर्काएर तीन महिना काम गराएपछि लिविया लैजाने भन्दै ३१ डिसेम्बर २००८ मा नेपाल ल्याइयो। नेपालमा पुनकी श्रीमती टीकादेवी गुरुङले लिवियाका लागि भन्दै थप रु. ३० हजार लिइन्। मासिक ५०० अमेरिकी डलरमा काम गर्ने सम्झ्ाौतापत्रमा १९ मे २००९ मा हस्ताक्षर भयो। तर, लिवियामा ३०० अमेरिकी डलर मात्र भनियो। भनेको काम खाने सुविधा नभएपछि काम गरेको पैसा दिनुस् घर फर्किन्छु भन्दा तेजप्रकाशले आफूलाई अपहरण गर्न खोजेको आरोप लगाई मसहित २३ जनालाई प्रहरी खोरमा हाले। प्रहरीले चरम यातना दियो।
तेजप्रकाश पुन टीकादेवी गुरुङ (पुन) को नाममा ११ वैशाख २०६० मा कम्पनी रजिस्ट्रारको कार्यालय काठमाडौंमा दर्ता (नं. २३४९५) भएको धवलागिरि इन्टरनेशनल म्यानपावर प्रालिको फन्दामा परेका भैरहवाका डोलेन्द्रबहादुर खत्रीको माथिको बयानलेे लिवियाबाट भर्खरै उद्धार गरिएका १०८ नेपालीको कथा-व्यथा बताउँछ।
हङकङलाई अखडा बनाएर सन् १९९५ देखि मानव तस्करी गर्दै आएका केशबहादुर गुरुङ (आइडी नं. पी ४९६४२९-) राधिका गुरुङ (आइडी नं. पी ३९११८८-) नै तेजप्रकाश पुन टीकादेवी गुरुङ हुन्। शुरुमा हङकङ मकाउमा मात्र नेपाली कामदार पठाएका यो दम्पती सन् १९९७ मा हङकङमा गुर्खाज कन्स्ट्रक्सन लिमिटेड (दर्ता नं. ७९३१९१) खोलेपछि मानव तस्करीको अन्तर्राष्ट्रिय सञ्जालमा पसेका हुन्। यिनीहरूमाथि हङकङ अध्यागमन विभागको निगरानी बढेपछि २००८ देखि यो दम्पतीको कारोबार अफ्रिकी देश लिवियातिर सरेको हो।
नक्कली नागरिकता, विवाह दर्ता पासपोर्टको आधारमा मानव तस्करी गरेको प्रमाण फेला पारेपछि १० डिसेम्बर १९९८ मा तेजप्रकाशलाई हङकङ अध्यागमनका तत्कालीन निर्देशक टम होङ चुङले हङकङ छाड्न आदेश जारी गरेका थिए। त्यतिवेला तेजप्रकाश अध्यागमनबीच हङकङका चार वटै अदालतमा लामो समय चलेको कानुनी लडाइँ चर्चित छ।
नटवरलालको उदय
म्याग्दीको ताकम- मा जन्मिएका मेजरमान खत्री दायाँबायाँ बुझने भएपछि तेजप्रकाश खत्री भए। त्यसपछि तेजबहादुर खत्री क्षेत्री बनेका तिनै मेजरमान अहिलेका चर्चित नटवरलाल तेजप्रकाश पुन हुन्। आठ कक्षामा पुग्दा मेजरमानबाट तेजप्रकाश खत्री भएका उनले एसएलसी परीक्षाको फर्ममा आफ्नो नाम तेजबहादुर खत्री क्षेत्री (रजिस्टे्रशन नं. २५००२) लेखे। प्रकाश मावि बेनीबाट २०३६ सालमा एसएलसीको टेष्ट परीक्षा दिएका उनको जन्ममिति स्कूल रेकर्डमा मङ्सिर २०१८ छ। उनले हङकङ पस्न प्रयोग गरेका तीन वटा पासपोर्टमा भने तीभन्दा पछाडिका फरक जन्ममितिहरू छन्। तेजबहादुर खत्री क्षेत्रीलाई पहिलो पटकको टेष्ट परीक्षामा पाँच विषय लागेको उनका पुराना शिक्षकहरू सम्झ्न्छन्। दोस्रो टेष्टमा चिट चोर्न नपाएको झ्ोंकमा उत्तरपुस्तिका च्यातेर परीक्षा हलबाट बाहिरिएका उनी त्यसपछि कहिल्यै स्कूल फर्केनन्।
गाउँलेहरूले त्यसपछि उनी ब्रिटिश लाहुरे भएको सुने। असोज २०३६ मा म्याग्दी जिप्रकाबाट तेजप्रकाश पुनको नाममा नागरिकता निकालेपछि उनी सन् १९८१ मा बेलायती सेनामा भर्ती भएका थिए (आर्मी नम्बर २११६५०४७) सन् १९९४ मा सिपाही दर्जाबाट अवकाश पाएका उनको नेपाली नागरिकताको प्रमाणपत्र (दर्ता नं. १५२) मा बुबाको नाम नासु दलबहादुर पुन छ। जबकि नापी शाखा बेनीको नापी किताबको पाना नं. २७२७ मा बेनी- स्थित कित्ता नं. २८३ को आना दाममा बनेको चारतले घरको स्वामित्व अहिले पनि प्रकाशका बुबा स्व. दलबहादुर केसी (खत्री)को नाममा छ।


नक्कली कागजात बनाउँदै हङकङमा मानव तस्करी गरेको आशङ्कामा सन् २००० मा प्रहरीले उनको चिम्सासुइस्थित कार्यालयमा छापा मार्दा खाली नेपाली राहदानी, नक्कली कागजात बनाउने मेशिन छापहरू बरामद गरेको थियो। त्यसवेला उनले नेपालीलाई हङकङमा प्राप्त अनअराइभल भिसा सुविधाको सक्दो दुरुपयोग गरेका थिए। परिणाम, जून २००५ देखि हङकङ अध्यागमनले नेपालीहरूलाई सबैखाले प्रवेशाज्ञा बन्द गरिदियो। त्यसपछि मकाउलाई खेलखोर बनाएका तेजप्रकाशको धन्दा जुलाई २०१० देखि त्यहाँ पनि बन्द छ। मकाउ अध्यागमनले पनि नेपालीलाई भिसा बन्द गरेको छ।
शाही शासनकालमा दरबारको विश्वासपात्र भएका तेजप्रकाश पुनको पहुँच नेपालका सबै दलका नेतासम्म छ। शक्तिकेन्द्रलाई रिझ्ाउन खप्पिस उनलाई तत्कालीन राजा ज्ञानेन्द्रले वीरेन्द्र-ऐश्वर्य पदक गोर्खा दक्षिणबाहु चौथोबाट सम्मानित गरेका थिए। गैरआवासीय नेपाली संघ (एनआरएन)को अन्तर्राष्ट्रिय समन्वय समितिका निवर्तमान कोषाध्यक्ष रहेका उनी अहिले पनि एनआरएन लिवियाका प्रमुख सल्लाहकार म्याग्दी भरसिज नेप्लीज एशोसिएसन (मोना) का अन्तर्राष्ट्रिय संयोजक हुन्।
खुराफातको सुरुआत
तेजप्रकाशले आफू ब्रिटिश लाहुरे भए पनि हङकङमा कारोबार थाल्न आइडी होल्डर महिलालाई प्रयोग गरेका छन्। यसनिम्ति उनले कास्कीको घान्द्रुक- का आफू जस्तै पूर्व लाहुरे तेजमान गुरुङ (घोताने साहिँला) की श्रीमती टीकादेवीसँग दोस्रो विवाह गरे। कास्की घाचोक- को ठेगानामा २०३४ सालमा ८०६ नम्बरको नागरिकता लिएकी टीकादेवीसँग राधिका गुरुङको नाममा हङकङ आइडी छ। यसरी तेजप्रकाश पुन राधिकाको पति केशबहादुर गुरुङ बनेर तेस्रो प्रयासमा हङकङ छिरेका थिए।

पुनको म्याग्दीस्थित महल राजधानीको बङ्गला(तल)

मानव तस्करीमा तेजप्रकाशको सहयात्री बनेकी राधिका अहिले हङकङको यूमातेईस्थित पब्लिक स्क्वायर स्ट्रिटमा रहेको आफ्नै फ्ल्याट (फ्लोर १९, ब्लक , प्रोस्परस गार्डेन ) मा बस्छिन्। उनी हङकङ नमोबुद्ध आमा समूहकी उपाध्यक्षको रूपमा धार्मिक/सामाजिक कार्यमा पनि लागेकी छन्। राधिकाको पहिलो पतिबाट २३ वर्षकी एक तेजप्रकाशबाट वर्षकी अर्की छोरी छन्। तेजप्रकाशकी जेठी पत्नी १९ वर्षीय छोरा भने बेलायतमा छन्।
तेजप्रकाशले मानव तस्करीबाट मनग्गे सम्पत्ति जोडेका छन्। काठमाडौं महाराजगञ्जको लोसालमा २६ आना जग्गामा बनेको रुपहाउस उनैको हो। गुर्खाज कन्स्ट्रक्सन लिमिटेडमा केशबहादुर राधिकाको नाममा ५०/५० हजार हङकङ डलर शेयर छ। नेपालमा तेजप्रकाश टीकादेवीकोे नाममा दर्ता धवलागिरि इन्टरनेशनल म्यानपावरको अधिकृत पूँजी रु.४० लाख चालु पूँजी रु.३० लाख छ।
तर, तेजप्रकाशको लिविया प्रोजेक्ट भने असफल भएको छ। तेजप्रकाशले सन् २००८ मा १२०० सय आवासगृह बनाउने ठेक्का पाएको डीएसी कम्पनीले छानेको इन्डोनेसियाली कम्पनी सिकेजीबाट गुर्खा कन्स्ट्रक्सनमार्फत निःशुल्क भिसा टिकटमा १८० जना दक्ष जनशक्ति लिविया पठाउने मेसो मिलाएका थिए। यस अनुसार तेजप्रकाश टीकादेवीले प्रतिव्यक्ति रु. लाख ३० हजारदेखि रु. लाख ७० हजारसम्म असुलेर हङकङबाट २५ बाँकी नेपालबाट गरी १०८ कामदार लिविया लगे।
लिवियाबाट फर्किएका म्याग्दीका मौसम रोकाका अनुसार त्यहाँ मासिक ५०० अमेरिकी डलर दिइने सम्झ्ौता गरेर ३०० डलर पनि दिइएन। यसरी, लिवियामा सात महिनादेखि बिचल्लीमा परेकाहरूलाई उद्धार गरेर नेपाल फर्काइएको छ। तेजप्रकाश पुन भने कहाँ छन्, कसैलाई थाह छैन।
लज्जाजनक स्थिति
नेपाललाई विश्वले मानव तस्करीको स्रोत देशको रूपमा चित्रण गर्न थालेको छ। अमेरिकाको डिपार्टमेन्ट अफ स्टेटले २०१० जूनमा सार्वजनिक गरेको ट्राफिकिङ इन पर्सन को रिपोर्टमा नेपाललाई मानव तस्करीको हिसाबले अति जोखिमपूर्ण देशको सूचीमा राखेको छ। उक्त रिपोर्टमा भनिएको , “शुरुमा इच्छापूर्वक गए पनि काम गर्ने देशमा पुगेपछि कामदारलाई थोरै रकममा श्रम गर्न बाध्य पारिएको छ। त्यस्ता कामदार स्वतन्त्र रूपमा हिँडडुल गर्नबाट बञ्चित छन्, शारीरिक यातना धम्की सहन बाध्य छन्। खान सुत्न पाइरहेका छैनन्।
मलेसिया, हङकङ दक्षिणकोरियामा नेपाली महिलालाई वेश्यावृत्तिमा समेत संलग्न गराइएको प्रतिवेदनमा उल्लेख छ।
साथमा देव पचभैया, म्याग्दीमा
(खोज पत्रकारिता केन्द्र)

घाँस खाएर बाँचियो
लालबहादुर क्षेत्री, (४०) कास्की, घान्द्रुक-
खाने-बस्ने सुविधासहित रु.२५ हजार मासिक तलबमा बहराइन जाने तयारीमा रहेको वेला धवलागिरि म्यानपावरकी टीकादेवी गुरुङ उनकी भतिजी कमला गुरुङसँग भेट हुनपुग्यो। मैले आफ्नो घर घान्द्रुक भनेपछि उनीहरूले माइती गाउँका रहेछौ, बहराइन होइन लिविया जानुपर्छ, काम राम्रो , धेरै तलब पाइन्छ भन्न थाले। मैले पासपोर्ट अर्को म्यानपावरमा दिइसकेको छु भन्दा हामी निकालिदिन्छौं धन्दा मान्नुपर्दैन भने। उनीहरूले धेरै फकाएपछि लिविया जान तयार भएँ। बूढा बाउलाई खेतीपाती गाईभैंसीको हेरचाह गर्न भ्याईनभ्याई थियो। श्रीमती प्यारालाइसिस भएकी आमाको सेवामा थिइन्।
सयकडा तीनको ब्याजमा रु. लाख बोकेर पोखराबाट धवलागिरि म्यानपावर आउँदा कमला टीका उतै गएका रहेछन्। २६ साउन २०६५ मा फेरि पोखरा नै पुगेर रु. लाख पुस २०६५ मा रु.३० हजार टीकादेवीलाई दिएँ। पैसा दिएको एक वर्षसम्म झ्ुलाए। हाम्रो टिकट भिसाको सबै खर्च सिकेजी कम्पनीले व्यहोरेको कुरा चाहिँ लिविया पुगेपछि मात्र थाहा पाइयो। त्यहाँ खान नपाएर गाईभैंसीले खाने झ्ार खाएर एकहप्ता बाँचियो। बल्लबल्ल नेपाल फर्किएँ तर साहुको रु.८० हजार तिर्न बाँकी नै छ। सास्ती सम्झ्िँदै जाँदा रिस मात्रै उठ्छ।


राक्षसबाट उम्किएँ
सूर्य लिम्बू
सङ्खुवासभा
लिवियामा कामै दिइएन। १५ दिन मात्र काम पाइन्थ्यो। प्रकाशले राति सुटुक्क पर्खाल नघाएर अलवयेल कम्पनीमा लगेर १५ दिन काम गराउँथ्यो। त्यसरी नगरे पासपोर्ट दिन्न भन्थ्यो। पासपोर्ट सिकेजीले नै राखेको थियो। पछि कम्पनी प्रकाशबीच के ठाकठुक पर्यो, त्यहाँ पनि काम गर्न दिएन। हामीलाई पैसा चाहिँदैन घर फर्काइदेऊ भन्दा मुखै देखाउँथेन। मैले कतारबाट भाइसँग अनि तुलबहादुर तामाङ नोर्बु भोटेले घरबाट एक-एक हजार दिनार मगाएर घर फर्कने टिकट काट्न दिएको पैसा समेत पचाइदियो। अहिले यहाँ आइपुग्दा राक्षसैबाट उम्केजस्तो भएको छ।


हङकङ अध्यागमनको टाउकोदुखाइ




नम्बर २११६५०४७ राइफलम्यान तेजप्रकाश पुनले बेलायती सेनाबाट अवकाशपछि अक्टोबर १९६१ जन्ममितिको सोही नामको नेपाली पासपोर्टबाट फेब्रुअरी १९९४ मा हङकङ गएर इम्प्लायमेन्ट भिसाका निम्ति आवेदन गरे पनि आवश्यक कागजपत्र नपुगेको भन्दै अध्यागमनले भिसा दिएन।
१८ अक्टोबर १९९४ मा फेरि हङकङ जाँदा उनीसँग तेजप्रकाश पुनकै नामको २६ डिसेम्बर १९६१ जन्ममिति लेखिएको पासपोर्ट थियो। यसपटक उनले हङकङमा व्यापारिक भिसाका लागि आवेदन दिए जुन जनवरी १९९५ मा अस्वीकृत भयो। ड्ड उनी २१ मार्च १९९५ मा तेस्रोपटक केशबहादुर गुरुङको नामको नयाँ पासपोर्ट लिएर हङकङ छिरे। यसपटक भने उनले हङकङ आइडी भएकी राधिका गुरुङको पतिको रूपमा जून १९९५ मा १२ महिनाको डिपेन्डेन्ट भिसा पाए। अध्यागमनमा पुनले पेश गरेको विवाह दर्ता प्रमाणपत्रमा राधिकासँग नोभेम्बर १९९४ मा दोस्रो विवाह गरेको देखिन्छ। उनको पहिलो विवाह १९९२ मा भएको हो। अध्यागमनले जुलाई १९९६ मा तीन वर्ष अर्थात् जनवरी १९९९ सम्मका लागि पुनको भिसा बढायो।

२८ अक्टोबर १९९७ मा नेपाल फर्किएका उनी नोभेम्बर १९९७ मा पविता घिमिरेलाई लिएर ब्याङ्कक हुँदै हङकङ छिर्न लाग्दा हङकङ विमानस्थलमा पक्राउ परे। अध्यागमन अधिकारीले पविता घिमिरेलाई केरकार गरेर केशबहादुर गुरुङले मोटो रकम लिएर हङकङ ल्याएको थाह पाए। पविताले केशबहादुरले आफूसँग नक्कली विवाह गरेको बयान पनि दिइन्।
जनवरी १९९७ मा हङकङ अध्यागमन विभागको नियन्त्रणमा परेकी रामकुमारी गुरुङले हजार हङकङ डलर (करिब ६० हजार नेपाली रुपैयाँ) लिएर आफू नगेन्द्र गुरुङको नक्कली विवाह गराई हङकङ बस्ने चाँजोपाँचो मिलाउने एजेन्ट केशबहादुर गुरुङ भएको बयान दिइन्।
फेब्रुअरी १९९७ मा भिजिट भिसामा हङकङ छिरेर डिपेन्डेन्ट भिसा अप्लाई गरेकी मीनाकुमारी गुरुङको कागजात नक्कली देखिएपछि अध्यागमनले उनलाई केरकार गर्यो। त्यसक्रममा मीनाकुमारीले एउटा दलालले पैसा लिएर सबै कागज बनाइदिएको बताइन्। त्यसपछि अध्यागमनले १२ जना दलालको फोटो देखाउँदा मीनाले केशबहादुर गुरुङ अर्थात् तेजप्रकाश पुनलाई चिनाइन्।
स्रोतः हङकङ अध्यागमनले केशबहादुर गुरुङविरुद्धको मुद्दामा अदालतमा पेश गरेको दस्तावेज।
@copyright himal khabar

Friday, November 23, 2012

भावना गजलको रुपमा

तिम्रै लागि हो नी काली डोली सझाएको
मंसिरे लगनसँगै पञ्चेवाजा बजाएको

सपनाकी राजकुमारी तिमी मेरी मनकी
ओठ टोकि घुम्टो ओडि किन लजाएको

आँखाको भाका बुझि आउन वरवर सानु
मुस्कान यो छर्दै मिठा ओठ चलाएको

मनको माझा सजिएकी मनकी रानी तिमी
मायाको बन्धनसँगै मनले हो कजाएको

नमस्ते विहानी प्रवेश गरेर दिन सुरुवात गर्ने हरुको संख्या

नमस्ते विहानी