‘छड्के’ ः सामान्य कथामा अभिनयको खिचडी

चलचित्र ः छड्के
निर्देशक ः निगम श्रेष्ठ
कलाकारः सौगात मल्ल, नम्रता श्रेष्ठ, अर्पण थापा, रोविन तमाङ, दयाहाङ राई, सुनिल पोखरेल ।
स्तर ः दुई

लामो समयपछि नेपाली दर्शकले उत्कृष्ट चलचित्रको स्वाद चाख्न नपाएको अवस्थामा ‘लुट’ ले नयाँ स्वाद पस्किएर दर्शकलाई फेरि नेपाली फिल्म हेर्न सिनेमाघरसम्म तान्ने काम ग¥यो । यही कामलाई निरन्तरता दिने काम गर्ने अपेक्षा गरेका थिए, नेपाली दर्शकले ‘छड्के’बाट पनि । ‘लुट’ बाट उदाएका सौगात मल्ल, दयाहाङ राईसहित रंगमञ्चमा ख्याति पाएका सुनिल पोखरेल, ‘मेरो एउटा साथी छ’ बाट आशा गरिएकी नम्रता श्रेष्ठ, ‘व्याच नं. १६’ र ‘धन्दा’ बाट चर्चा बटुलेका अर्पण थापासहित नयाँ अनुहार रोविन तमाङलाई एकसाथ अभिनयमा उतारेर बनेको फिल्मले आमदर्शकले खोजेको स्वाद भने दिन सकेन । ‘लुट’ फिल्मका सहनिर्देशक तथा अन्य साना फिल्मका निर्देशक निगम श्रेष्ठले चलचित्रलाई नयाँ विषयवस्तुका साथ पस्किएको चर्चा चलचित्र आमदर्शकका अगाडि आउनुभन्दा अगाडि नै चर्चामा थियो, त्यही चर्चाकै कारण धेरै दर्शक हलसम्म पुगे पनि । फिल्मले अपेक्षाभन्दा बढी नै आम्दानी गर्न त सक्यो, तर अपेक्षाअनुरुप दर्शकको मनमा डेरा जमाउन भने सकेन ।

कथावस्तु ः

समग्र कथा चितवन जिल्लामा घुमेको छ । चलचित्रमा चितवन राष्ट्रिय निकुञ्जको सेरोफेरोलाई कैद गरिएको छ । चितवनमा रहेको ६ सदस्य भएको रोयल ग्याङको वरिपरि घुमेको छ, कथा । यही ग्याङलाई सिध्याउन राजनीतिक पूर्वाग्रहका कारण खडा भएको हुन्छ, सानो अर्काे कुरी ग्याङ । रोयल ग्याङ राजनीतिक ढाकछोपमा लागूऔषध कारोबार, दुर्लभ वन्यजन्तुका सिकार तथा तस्करीमा लागेको छ । चितवन राष्ट्रिय निकुञ्जमा वनमारा झारको अध्ययन गर्न भनेर काठमाडौँबाट आएका सौगात मल्ल र छेवाङ लामा, रोयल ग्याङ, विन्दु अनि कुरी ग्याङको शक्तिशाली उपस्थितिले कथानकलाई डो¥याएको छ ।

सबल पक्ष ः
चलचित्रको सबल पक्ष भनेको कलाकारको अभिनय नै हो । कलाकारको अभिनयकै कारण नै चलचित्रले यो सफलता हासिल गरेको हो भन्दा अत्युक्ति नहोला । चलचित्रको परिवेश पनि आकर्षक छ । चलचित्रले चितवनमा रहेका सुन्दर स्थानहरुलाई कैद गरेको छ । चलचित्र ‘छड्के’मा देखाइएको परिवेशलाई अन्य चलचित्रले कैद गर्न सकेका थिएनन् । चलचित्रले कुमारी लोकेसनलाई कैद गर्न सफल भएको छ । त्यस्तै, चलचित्रमा प्रयोग भएको सांस्कृतिक पक्ष राम्रो छ । कलाकारले प्रतिनिधित्व गर्ने जातीय पहिचान संस्कृति हो । चलचित्रमा चितवनका आदिवासी थारु समुदाय, काठमाडौँको नेवार, पूर्वको राई, अल्पसंख्यक मुस्लिम समुदायको प्रतिनिधित्व देखिन्छ । चलचित्रमा गीत र संगीतमा समेत नवीनता भेटिन्छ ।

दुर्बल पक्ष ः
चलचित्रको दुर्बल पक्ष भनेको झीनो कथावस्तु हो । अन्य चलचित्रमा कथा पाएका कलाकारले यसमा कथा पाएका छैनन् । उनीहरुले अभिनय मात्र गरेका छन् । यस्तो लाग्छ, उनीहरुलाई चलचित्र बिकाउन मात्र प्रयोग गरिएको हो । नम्रता श्रेष्ठले चलचित्रमा कति ठाउँमा संवाद बोलिनन् भने सौगात मल्लको संवादको समेत मेसो पाउँदैनन्, दर्शकले । उनको परिचय के हो भन्ने समेत मेसो आउँदैन, खाली उनलाई अभिनयका लागि मात्र छिराइएको जस्तो लाग्छ चलचित्रमा । अभिनयका हिसाबले अर्पण थापा र दयाहाङ राईले उत्कृष्ट अभिनय पेश गरे पनि कथा भने पाएका छैनन् । फिल्ममा उनीहरुको अभिनयलाई मात्र प्राथमिकता दिइएको छ, संवाद छैन । यस्तो लाग्छ, ‘छड्के’ झीनो कथामा अभिनयको खिचडीजस्तो बनेको छ । त्यस्तै फिल्ममा देखिएको काटमार र ग्याङ फाइट, बन्दुक पड्काउने, मान्छे मार्ने कामजस्तै के साँच्चीकै त्यस्तै देखिन्छ त चितवन ? चितवनका दर्शकलाई यो अलि नपच्न सक्छ ।

निष्कर्ष ः
कथावस्तु चलचित्रको मेरूदण्ड हो तर ‘छड्के’ को मेरूदण्ड नै कमजोर छ । कथावस्तु सामान्य भएका कारण आमदर्शकले अपेक्षा गरेअनुरुपको चलचित्र पाएनन् । देखाइएका बीभत्स दृश्य र काटमारका कारण कमजोर मुटु भएकाले चलचित्र हेर्न सक्ने देखिँदैन । जे–जस्तो भए पनि चलचित्रले वन्यजन्तुको संरक्षणमा योगदान भने पु¥याउँछ । यसमा वन्यजन्तु चोरीसिकारलाई रोक्नुपर्ने सन्देश दिइएको छ । वन मास्ने काममा राजनीतिक संरक्षणका कारण बेरोजगार युवाहरुको प्रयोग भइरहेको देखाउँदै त्यसलाई नियन्त्रण गरिनु पर्ने सन्देश छ । चलचित्रमा देखाइएका हत्याका दृश्यलाई हेर्दा आमदर्शकको मुटु सिरिङ्ग हुन्छ । चलचित्रको अन्त्य सुन्दर छैन, जस्तो कथाको सुरूवात छ । अनुसन्धान गर्न हिँडेको सौगातको अनुसन्धान कहाँ पुग्यो भन्ने देखाउन नसक्दा खल्लो हुन पुगेको छ, चलचित्र । अन्त्यलाई सुन्दर बनाउन अनुसन्धान प्रतिवेदनलाई उठान गर्न सक्नुपथ्र्याे, चलचित्रले । जे भए पनि केही आश गरेर चलचित्र भवन पुग्ने जोकोहीको आशा पूरा गर्न सक्छ चलचित्रले, मात्र धेरै आशा लिएर चाहिँ जानु हुँदैन ।